***

Jest taki las,

W którym nietoperze,

Białe jak najczystszy śnieg najwyższych szczytów,

Przemieszczają się bezszelestnie

Pośród szklistych szkieletów drzew.

Bo w tym lesie nie ma snów,

Są tylko marzenia zastygłe jak sople

Wiszące na zmrożonych gałęziach.

I tylko czasem jakiś podmuch wiatru ciepłego

Przynosi wspomnienie lata.

I tylko czasem okruch złamanego lodu

Uderzając rodzi iskrę,

Która na chwilę rozpala Szklany Las.

Ale szkliste nietoperze nie latają nocą,

One w dzień szukają słońca

W oślepieniu śniegiem,

W błądzeniu wśród skał i śnieżnych występów.

I tylko nieliczne znajdują wyłom

I tam wlatują bezgłośnie

I odnajdują inny ląd

I wykradają stamtąd blask

I do zastygłego lasu

Zanoszą promienie

I promienie wybuchają

Rozświetlając i ogrzewając sobą wszystko,

Czego tylko dotkną.

I zwierzęta rodzą młode,

A na drzewach liście

Migotliwie uśmiechają się do promieni świetlistych.

I ze słońcem przychodzi noc, która daje orzeźwienie

I sny, w których wszystkie królestwa jednoczą się

I rodzą pieśń świata, pieśń nad pieśniami.

 

 

Baruch Haszem.

Ania Forystek