W splocie nagłym, niepojętym,

Gdy wszystko zastyga i wypełnia się chwilą, która trwa,

Która pozostaje

W blasku Stworzenia

Motyle trzepoczą kolorowymi skrzydłami

I rozbłysk nagły przebija mrok

Pierwotny, który osłaniał i osaczał

Gęstością, lekkością, lepkością i mgnieniem lekkim

I tuż przed świtem napręża się struna życia

I dźwiękiem wysokim uderza w sklepienie bytu,

Co z niebytu wyłoniło się w zachwycie

I w trwodze nieodgadnionej

Jakby sen, jakby szelest istnienia

Powoli biegnie, by zatrzymać się

Przed Bramą, Bramą Jedynego.

Baruch Haszem.

Ania Forystek